روز بارانی...

دو روز پیش بیشتر نبود 

من بودم و او  

زیر الاچیق در پارکی در همین حوالی ها 

نم باران گونه هایم را کمی خیس کرده بود 

هوا و فضا انگار غم انگیز تر از پیش بود 

رنجور و خسته پله ها را بالا رفتم  

زیر آن سکو نشستم  

یک ربع زود کرده بودم 

کمی منتظر ماندن برایم سخت می نمود 

سعی می کردم تحمل کنم و آستانه صبر بی صبری هایم را کمی بالاتر برم 

او آمد اما نیم ساعت بعد 

دیر کرده بود اما به روی خودش هم نمی آورد  

مثل همیشه گستاخانه جواب سلامم را داد 

مغرور و اخمو شاید با یک بیل عسل هم نمی شد خوردش 

سعی کردم خودم را کنترل کنم و لبخند تصنعی را که به زور بر لب هایم نشانده بودم را نزدایم

چند دقیقه گذشت

هر دو مان سکوت کرده بودیم و منتظر بودیم تا دیگری شروع کند

من سر به زیر افکندم تا این که او گفت سرت را بلند کن

گفتم چه توفیقی دارد سر سر به زیر یا سر سرافراز

چه دردی را دوا می کند

باز سکوت شد

شروع کرد 

 اینبار تند و عصبانی

تا می توانست زمین را به آسمان دوخت و آسمان را به زمین

تا می توانست اشتباهاتم را به رخم کشید

گفت تو شخصیت خوب این داستان نیستی

تو امام حسین این داستانی نیستی

گفتم برای این حرفها اینجا نیامدم

گفت بچه ام مثل یه خردسال یه دنده و لجباز

گفت تهدید می کنم تا کارم پیش رود

گفتم تمامش کن برای این سرزنش ها به اینجا نیامده ام

اینبار از فرط عصبانیت خودش چانه ام را گرفت و صورتم را بلند کرد

گفت به چشمانم نگاه کن

داد زد و گفت نگاه کن

نگاه کردم و او گفت من سه واحد به خاطر تو افتادم من...

گفتم دخلش به من چیست؟

گفت...

گذشت و گذشت

سه ساعت حرف بی حاصل

آخرش نه من کوتاه آمدم نه آن

گفتم به درک برو دیرت می شود

برو پیش همون داداشی لعنتیت که اگه یه ذره می فهمید نمی گفت...

خسته شدم ، برگشتم و خوابیدم به اندازه ی 50ساعتی که نشده بود

و حالا خسته ام

انگار مغزم گنگ و عجیب و غریب شده است

انگار متعجبم

انگار...

بگذریم تف سربالا بود همش

اینبار سعی کردم ساده تر بگذرم 

و گذشتم نه مثل آب خوردن اما ساده تر  

به سان همان هایی که فراتر از روانی آب خوردن گشتند.