کی کنی ای پری ترک ستمگری

آتشی در سینه دارم جاودانی                 عمر من مرگیست نامش زندگانی

رحمتی کن کز غمت جان میسپارم          بیش از این من طاقت هجرا ندارم

کی نهی پای ای پری از وفاداری              شد تمام اشک من بس در غمت کرده ام زاری

نو گلی زیبا بود حسن جوانی                 عطر آن گل رحمت است و مهربانی

نا پسندیده بود دل شکستن                   رشته ی الفت و یاری گسستن

کی کنی ای پری ترک ستمگری              می فکنی نظری آخر به چشم ژاله بارم

گرچه ناز دلبران اندازه دارد                      ناز هم بر دل من اندازه دارد

هیچ اگر ترحمی نمیکنی بر حال زارم        جز دمی که بگذرد ز جمله کارم

دانمت که بر سرم گذر کنی به رحمت اما   آن زمان که برکشد گیاه غم سر از مزارم 

. 

. 

. 

روحت شاد همایون 

انصافا خستگیم در رفت...