من گم شدم و دارم خفه میشم...

"اگر تنها ترین تنها شوم باز هم خدا هست!"

کاش منم مثل تو جدای از باور به این حرف لمسش می کردم 

کاش منم لمس می کردم که خدا هست

ولی بدبختی من اینه که من نمی تونم لمسش کنم

نمی تونم دکتر

نمی تونم

که اگه می تونستم تمام دلخوری هامو اینجا نمی نوشتم

دلخوری از حرفای قلمبه سلمبه ی آدما رو

دلخوری از...

از این که میگن "می روم از دادگاهی که..."

از این که میگن "من از دنیا و آدمکاش بریدم چون..."

از این که میگن "باید ماند و ساخت ....یا رفت و سوخت؟"
همونایی که میگن " آدما میان تا رفتناشون واسه کسی درد نباشه ... نه اینکه درد نیست نه ... میان که فراموش کنن نبودنشون دل کسی رو تنگ کرده بعدش گم میشن تو آدمای جدید.تو زندگی جدید.میشن یکی دیگه یکی که دور از اون واقعایتی که بود میشه یه واقعیت دیگه ..."

همونایی که ادعاهاشون داره خفم می کنه

همونایی که...

آره من اینجا می نویسم چون آرومم می کنه

واقعا آرومم می کنه 

و یه عده احمق میگن جای نوشتن این همه حرف خصوصی تویه یه وبلاگ نیست!

اما برام مهم نیست 

خدا میدونه چقدر پیام دادن توهین کردن تحقیر کردن

گفتن بچه ام

گفتن بدبختم

گفتن...

اما هیچ وقت برام مهم نبود چون می نوشتم که آروم شم و آروم هم میشم

گاهی با تمام احساسم می نویسم 

گاهی انگشتانم به اندازه ی عربده کشی آدما زمخت و خشن میشه

گاهی لطافت احساس های خوب و مقطعی دستانمو لطیف و لطیف تر می کنه

و گاهی...

خوب نیست گفتنش اما گاهی گریه می کنم و می نویسم

توو اتاق تاریک خودم گریه می کنم و...

گاهی اونقدر عصبانی میشم که می خوام کیبوردو له و لورده کنم

گاهی از زیر و رو کردن این و اوون دیکشنری حالم بهم می خوره 

می مونم مات و مبهوت که من دارم چه غلطی می کنم؟!

اصلا من برای کی دارم زندگی می کنم 

برای خودم؟

نه!

من حتی برای خودمم نیستم 

من مرد دوست داشتنی زندگیم نیستم

من خودم نیستم

من گم شدم 

میون بچه بازی های این زندگی لعنتی

میون نگاه های خیره ی یه آدم

میون خواستن و نخواستن بقیه

من گم شدم و دارم خفه می شم 

ولی نمی گم و خفه خون گرفتم چون کسی خریدار حرفام نیست

خدارو شکر که همین یه تیکه جا برای درد و دل کردنو دارم وگرنه...