سکوت طعم تنهایی می دهد
نه خوشمزه ست نه بد مزه...
شاید باید گفت بی مزه ست
نمی دانم من که سکوت هایم دیری ست پر از بی خودی شده است
پر از تنهایی شده است
پر از غم ست و غصه
نمی دانم دنیای به این بزرگی چرا نباید تحمل کمی صمیمیت انتظارات مرا داشته باشد
نمی دانم چرا این روزها همه چرک شده اند و کثیف...
نمی دانم چرا خودم نمی خواهم از این همه کوتاهی و تقصیر آنها ببرم و بروم
بروم به اعماق تنهایی ها
به انتهای رویاهای پر از سعادت
به اوج خوشحالی های پر از بی منتی
نمی دانم این کریدور لعنتی که پر ست از تاریکی
که پر است از تنهایی
پر از خودخواهی ها
پر از تنفرها
پر از آدمک های زیبا ولی نفهم
پر از...
نمی دانم چرا این همه دوست داشتنی شده اند
شده اند پیچکی و تمام وجود پر از تنهایی تو را به آغوش خود گرفته اند
اگر آن خدای توست
اگر آن بالا بالاها نشسته ست و تو را می نگرد
اگر نزدیکیش به وجود و انتظارات تو وصف ناشدنی ست
اگر نوازش محبت هایش پر از مهربانی ست و گذشت
پس چرا تو تنهایی؟!
چرا سهم تو از این همه خوشحالی
از این همه کیک های شکلاتی
از این آسمان آبی و این همه ستاره های دور و نزدیک
از این همه رنگ بنفش و بوی باران و سیب
از این همه نوازش های پر از دوستی و صداقت و صمیمیت
از این همه...
چرا سهم تو از این همه هیچ است....
تو کجای دنیایی؟
خدا کجای آن است؟
تو کفر نمی گویی تو هنوز طعم طواف آن روزهای کعبه را از یاد نبرده ای
تو هنوز مهربانی خدایی که در آن روزهای دور وجود پر از فاصله های تو را به خود نزدیک ساخت را فراموش نساخته ای
او هنوز همان است
همان خدای مهربان و دوست داشتنی
اما این روزگار ست که عوض شده است
آری این چرخ دنیا ست که تلو تلو می خورد و به مقصد نمی رسد
بارخدایا من دیگر طاقتم طاق شده است
من دیگر...