آخ...
بازم وسوسه
بازم آدم
بازم سیب
بازم گندم
و بازم تو...
و آخ ای تو ای میوه ممنوعه
آخ خدایا من حتی باورمم نمیشه...
چرا خواستی کثافتی رو ببینم ک من آدم دیدنش نبودم..
مگ من تورشتاین وبلن بودم؟!
مگه من نظریه ی طبقه تن آسان بودم؟!
خیلی زود دست هامو رها کردی؟!
خیلی زود...
کانکشن بدی بود
انکانترینگ بدی هم بود
خیلی بد...
چقدر خسته ام
چقدر خسته ام
انگار داغون تر از هر وقت دیگه
این دو سال باقی مانده هم تموم میشه
زود زود تموم میشه
هرجا غیر از اونجا
انتخاب اول پایتخت یونی اول ایران
مهم نیست بگذار یک عده احمق ب قطب علمی سازه دستشان بنازند
واقعیت ک با این حماقت ها فرقی نمی کند
همه چی خوبه اما من ی کم زیادی دلگیرم از آدما از...
مهم نیس استراتژی فعلی:
کمترین انکانترینگ ب قول انگلیسیا...
بذار آروم باشم
فقط بذار آروم باشم
این تنها لطفیه ک می تونی بهم بکنی
.
.
.
نیما...
نیما مگه تو بفهمی چی می گم...
چرا این روزگار نکبتی ماست ک تو گوشه دره های مازندرانو انتخاب کردی و من این پستو رو...
هست شب همچو ورم کرده تنی گرم در استاده هوا
هم از این روست نمی بیند اگر گمشده یی راهش را
با تنش گرم بیابان دراز
مرده را ماند در گورش تنگ
به دل سوخته ی من مانند
به تنم خسته که می سوزد از هیبت تب!
هست شب. آری شب.
<<نیما یوشیج>>
من منجمد شدنمو دوست دارم
سرد و بی روح شدنمو دوس دارم
من غم و غصه هامو دوست دارم
من از خنده های تو متنفرم
حتی نگاه هات...
انگار مثل ی گرگ تیکه تیکم کردی و رفتی...
من انجماد این روزهامو ب خنده های بادآورده ی روزگار تو ترجیح میدم
بگذار دیگران در رسیدن ب خنده های تو جامه درند
من دیگر سرد و بی تفاوت ب نگاه های کثیفت
ک بهتر آن ک ارمغان دیگرنشان کنی گرگ لجام گسیخته کابوس های این روزهای من...
.
.
.
بخودم تلقین می کنم ک چیزیم نیس
ولی انگار ی چیزاییم شده
کابوس دیدن واس من همیشه خنده آور بوده
حتی احمقانه ترین قسمت های فیلم و سریالایی ک می دیدم این قسمت کابوس دیدنشون بود...
و حالا مثل این ک احمقانه ها قدم ب قدم تو زندگی من ب واقعیت می پیوندن...
امروز بد نبود
فقط شب ها ک بیدار می مونم صبح نمی تونم بیدار شم و این بده در مجموع...
.
.
.
ساعت 9 بعد از مدت ها نمازو رفتم مسجد
یاد نمازای صبح مدینه افتادم و دلم یهو خاست ک بعد از اون نمازای دوست داشتنی برم بقیع و کلی بشینم و گریه کنم... یادشم ک می افتم احساس عجیبی پیدا می کنم....انگار غم انگیز ترین جای این دنیایی بود ک دیده ام تا ب حال....
واقعیت هایی ک امروز دارم می بینم از خودم و اعتقادات ب شدت تضعیف شدم و از جامعه ام و هم سن و سال های خودم و آشفتگی های فکری ای ک از یکسال و نیم پیش پا گذاشتن ب مباحث جامعه شناسی دین تشدید شدن ضرورت تعیین تکلیف اساسی با خودمو بیشتر واسم برجسته می کنن
ب قول استاد ممتاز این آشفتگی واس آدمای مثل ایشون حتی بیشتر و حل ناشدنی تره...
.
.
.
ترجمه داره کند پیش می ره و من از برنامم روز ب روز عقب تر می افتم و این خوشایند نیست واسم...
.
.
.
من برخلاف خانم دواچی بیشتر با حافظ آروم میشم وقتی ک شب ها خسته ی خسته می شم ولی چی کنم ک الان فقط این از سعدی یادم افتاد:
نرفت تا تو برفتی خیالت از نظرم برفت در همه عالم به بی‌دلی خبرم
نه بخت و دولت آنم که با تو بنشینم نه صبر و طاقت آنم که از تو درگذرم
من از تو روی نخواهم به دیگری آورد که زشت باشد هر روز قبله‌ی دگرم
بلای عشق تو بر من چنان اثر کردست که پند عالِم و عابِد نمی‌کند اثرم
قیامتم که به دیوان حشر پیش آرند میان آن همه تشویش، در تو می‌نگرم
به جان دوست که چون دوست در برم باشد هزار دشمن اگر بر سرند غم نخورم
نشان پیکر خوبت نمی‌توانم داد که در تأمل او خیره می‌شود بصرم
تو نیز اگر نشناسی مرا عجب نبود که هر چه در نظر آید از آن ضعیفترم
به جان و سر که نگردانم از وصال تو روی و گر هزار ملامت رسد به جان و سرم
مرا مگوی که «سعدی! چرا پریشانی؟» خیال روی تو بر می‌کند به یک دگرم
منو دریا
منو بارون
منو آسمون صدا کن
اسممو واژه به واژه تو دل ترانه جا کن
منو تنها منو عاشق منو خوب من صدا کن
منو از همین ترانه واس ما شدن صدا کن
منو بی واژه صدا کن هم صدا تر از همیشه
ب همون اسم عزیزی که برات کهنه نمیشه
واسه زندگی صدام کن واس هرچی عاشقانه است
واس حرفای قشنگی ک نگفته شاعرانه است
منو دریا منو بارون منو آسمون صدا کن
اسممو واژه به واژه تو دل ترانه جا کن
منو شب صدا کن اما اون شبی که تو رو داره
اون شبی که جای ماهش تو رو پیش من بیاره
منو آیینه صدا کن ک می خوام مثل تو باشم
که برای با تو بودن می خوام از خودم جدا شم
منو دریا منو بارون منو آسمون صدا کن
اسممو واژه ب واژه تو دل ترانه جا کن
ورق می زنی
دائم ورق می زنی و اصلا نمی فهمی از آنچه که می گذرد
ترنم باران نیست انگار این ب روی چرکنویس هایم ای وااای
زل زده ک می شوم تازه می فهمم ابرهای چشمانم گرفته بوده است شاید...
.
.
.
اشتباه تو ب قیمت انزوای بیشتر من تمام شد آدمک!
اشتباه تو ب قیمت ده ملیون و یک میلیارد و یک ترلیون نبود که شاید منزلت طبقاتی ات بتواند جبرانش کند
اشتباه تو مساوی خنده های من بود
برابر نگاه های ترحم آمیز
همسان با دلزده شدن از مادینه جماعت
یکسان با قلدری گریه هایم ب روی خنده هایم
نه آدمک!
این همه ک ب چشمان تو هیچ همه بازنمود ! برای سرقفلی چشمان من اخطاریه دادگاه حق ب جانبان بود ک گفت کر کره ات را بکش پایین آی کاسب خاطی و...
و آدمک جان این ک می بینی دیالکتیک آن همه بود :
"چرا آخر سرکار؟!
ک شکایت کرده است مگر؟!
اصلا برگ احضاریه ام را بدهید!
این کیست و ب چ جرمی دعوی از من ب قاضی برده است؟!
....
تمامش کن ای مرد! این حکم ولی الدم آدمیان است
دستور داده است کرکره چشمانت را پایین بکشیم
فرموده است کسب و رونق نظاره های شادمانه ات را ب کسادی بنشانیم
....
ولی آخر سرکار...
من ک...
....
برادر من دیگر حرف نزن و ب حکم لایزال امیر الامرا تشکیک وارد نما
باور دار ک ما هم ماموریم و ماذور...
.
.
.
پیر مرشد آیا نگاهم ب الطافت بتواند بود؟!
با تو ام آی پیر مرشد من...
تو را هم مگر من بی وفایی پیشه آمده است؟!
با تو ام آی سعدی، با توام ای پیر مرشد..
با توام!
با توام ک گفتی روزی:
صبر کن ای دل که صبر سیرت اهل صفاست
چاره عشق احتمال شرط محبت وفاست
مالک رد و قبول هر چه کند پادشاست
گر بزند حاکمست ور بنوازد رواست
سعدی اگر عاشقی میل وصالت چراست
هر که دل دوست جست مصلحت خود نخواست